Ποια περίοδο της ζωής της θέλει να ξεχάσει, γιατί δεν δούλεψε στην εκπομπή της Λιάνας Κανέλλη, ποια επιλογή την έκανε το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειάς της και για ποιον θα σηκώσει πάντα το τηλέφωνό της, ακόμα και στη μέση ενός δύσκολου ρεπορτάζ.
Θα γινόταν δημοσιογράφος «ξανά και ξανά». Παρά τις δυσκολίες και την ανασφάλεια του επαγγέλματος, ίσως και των «κλισέ» που θέλουν εκείνες που ασχολούνται με το ρεπορτάζ έρευνας να μη συγκινούνται και να μη γελούν συχνά.
«Καμιά φορά κι εγώ αναρωτιέμαι τι εικόνα μπορεί να δίνουμε στον κόσμο» λέει και θυμάται τις φορές που πλησιάζοντάς την τηλεθεατές τής έχουν πει: «Α, έχετε και χιούμορ, κυρία Παπαϊωάννου!»… Αλλά αυτή η επαφή με τους ανθρώπους είναι που την κάνει και να συγκινείται και να χαμογελάει. Και αυτή ήταν το κίνητρο για να γράψει τα πρώτα της άρθρα (τα περισσότερα ανυπόγραφα, αφού από συστολή δεν έβαζε την υπογραφή της) σε ένα εφηβικό γυναικείο περιοδικό, την εποχή που σπούδαζε Αγγλική Φιλολογία. Οι γονείς της, ωστόσο, οραματίζονταν να τη δουν «αλλιώς».
«Μάλλον ήμουν το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας. Όλοι μου οι συγγενείς αλλά και οι οικογενειακοί φίλοι είναι άνθρωποι του πολυτεχνείου και για εκείνους δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοσιογραφία και γι’ αυτό προχώρησα σε εκείνο που ήθελα χωρίς καμία βοήθεια. Προσπάθησα μόνη μου και με πολύ κόπο» δηλώνει. Παράλληλα με το πανεπιστήμιο, σπουδάζει Ιστορία σε ιδιωτικό κολέγιο. Και τότε αποφασίζει ότι αυτός ο κύκλος «έκλεισε». Ο καινούριος τη βρίσκει να ταξιδεύει στην Αμερική για να κάνει μεταπτυχιακό στη Δημοσιογραφία και από τη «σιγουριά» της Αθήνας να κάνει ρεπορτάζ στο «ανήσυχο» Χάρλεμ για το δημοτικό τηλεοπτικό σταθμό της Νέας Υόρκης. Η εμπειρία αποδεικνύεται εξαιρετική. Τόσο, που, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, η ενασχόληση με την τηλεόραση πρωτοστατεί στις επιθυμίες της, παρότι αυτό σήμαινε (και λόγω της πολύωρης δουλειάς) ότι θα έκλεινε κι έναν άλλον κύκλο, αυτόν του αθλητισμού, που, παίζοντας μπάσκετ, την έχει φτάσει να επιλεγεί μέχρι την Εθνική Νεανίδων.
Αρχικά προσλαμβάνεται ως ρεπόρτερ για την Πρωινή Συχνότητα του Mega. «Δεν ήταν μια εποχή που τη θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία» λέει. Έφταιγαν οι πολλές ώρες δουλειάς; Ή μήπως το πολύ πρωινό ξύπνημα; «Σίγουρα τίποτα από τα δύο» απαντά χαμογελώντας. Και συνεχίζει: «Λατρεύω τη δουλειά στην τηλεόραση, κι ας απαιτεί πολλές ώρες. Για μένα πάνω απ’ όλα στη δημοσιογραφία είναι η τηλεόραση. Κι όσο για το πρωινό ξύπνημα, τουναντίον. Δεν ισχύει αυτό που λένε οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ότι δηλαδή κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να μην ξυπνάμε νωρίς το πρωί. Εγώ και ξυπνάω πολύ νωρίς και είμαι ιδιαίτερα παραγωγική το πρωί…». Συνεπώς; «Ας πούμε ότι δεν ήταν πολύ καλή η εμπειρία μου σε εκείνη την εκπομπή. Ίσως επειδή έτυχε, ίσως επειδή έβλεπα διαφορές με όσα είχα μάθει για την τηλεόραση στην Αμερική». Θυμάται, ωστόσο, με χαρά ένα από τα πρώτα της ρεπορτάζ: «Ήταν για τις μικρές παραδοσιακές ή οικογενειακές επιχειρήσεις που έκλειναν παραδίδοντας τα “ηνία” σε μεγαλύτερες και απρόσωπες. Νομίζω ότι από τότε είχα στο μυαλό μου αυτό που ήθελα να κάνω στην τηλεόραση…».
Η εκπομπή αλλάζει παρουσιαστή και επιτελείο. Αλλά η Λιάνα Κανέλλη, η οποία αναλαμβάνει να ηγηθεί της καινούριας, δεν την προσλαμβάνει. «Δεν υπήρξε κάτι προσωπικό, ίσως και να μην το έμαθε ποτέ ότι κατά κάποιον τρόπο με είχε απορρίψει. Απλώς είχε έρθει στο κανάλι με τη δική της δημοσιογραφική ομάδα. Κάπως έτσι, πάντως, βρέθηκα χωρίς δουλειά. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη απογοήτευση» διαπιστώνει.
Χωρίς σημαντικές διασυνδέσεις με το χώρο, ακολουθεί ένα μεγάλο επαγγελματικό κενό. Μέχρι που η αγάπη της για τον αθλητισμό την ωθεί να αναζητήσει δουλειά στην Επιτροπή Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων. Τότε, η ιδέα και μόνο έμοιαζε σπουδαία, καθώς κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι χρόνια αργότερα οι οικονομικές ατασθαλίες θα έβαφαν με γκρίζο τη λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. «Όλα τότε έμοιαζαν μαγικά και υπέροχα! Και το κίνητρο ήταν τόσο ισχυρό: οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Για ποιον αθλητή δεν θα ήταν μεγαλειώδες; Ποιος πολίτης δεν θα αισθανόταν υπερηφάνεια;». Για ένα χρόνο δούλεψε στο Γραφείο Ξένου Τύπου. «Ήταν εκπληκτική εμπειρία, αυτός ο ένας χρόνος. Συνειδητοποίησα πολλά για το ολυμπιακό κίνημα, τα οποία με συντροφεύουν ακόμα στη ζωή μου. Και εννοείται ότι ήταν απίστευτη η χαρά μου που πετύχαμε το στόχο μας και το “όνειρο” έγινε λίγο αργότερα πραγματικότητα» δηλώνει. Κι όσο για εκείνα που γνωστοποιήθηκαν χρόνια μετά; «Εκ των υστέρων μάθαμε ότι έγιναν λάθη, σπατάλες και οικονομικά σκάνδαλα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτά, τα πολύ στενάχωρα, μειώνουν την αξία τους. Τίποτα από αυτά δεν θα έπρεπε να έχει γίνει. Δεν πιστεύω στην αξία των Ολυμπιακών έτσι όπως γίνονται. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι πρέπει να διεξάγονται αποκλειστικά στη χώρα μας, υπό προϋποθέσεις και χωρίς οικονομικό βάρος για την Ελλάδα. Όπως και ότι πρέπει να κατοχυρωθεί το brand name του Μ αραθωνίου. Δεν φαντάζομαι, όμως, ότι οι Αθάνατοι θα συμφωνούσαν ποτέ με αυτό».
Το 1998 συναντιέται τηλεοπτικά, για πρώτη φορά, με τον Αλέξη Παπαχελά και τον Τάσο Τέλλογλου για το Μαύρο Κουτί στο Mega, ενώ αργότερα μπαίνουν στη ζωή της οι Φάκελοι (τα τρία πρώτα χρόνια υπήρξε και αρχισυντάκτρια της εκπομπής). «Ήμουν πολύ σίγουρη ότι οι Φάκελοι θα πετύχαιναν και πραγματικά, από το τέταρτο επεισόδιο, απογειώθηκαν. Κράτησαν δεκατρία χρόνια! Σε αυτό το χρονικό διάστημα, παντρεύτηκα κι απέκτησα τα παιδιά μου. Μόνο με αγάπη θυμάμαι αυτή τη συνεργασία. Έληξε, γιατί απλώς είχε φτάσει η στιγμή να κλείσει και αυτός ο κύκλος».
Σήμερα, η κόρη και ο γιος της είναι 9 και 12 ετών αντίστοιχα. Κατά καιρούς, όταν το απαιτεί το ρεπορτάζ, λείπει από δίπλα τους για μέρες, ενώ στη διάρκεια της προετοιμασίας των εκπομπών της «χάνεται» για ώρες στο μοντάζ. Η σκέψη της, ωστόσο, ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα στα παιδιά της και, ό,τι κι αν κάνει, απαντά στις τηλεφωνικές τους κλήσεις με το πρώτο κουδούνισμα.
Πόσο εύκολος είναι ο συνδυασμός της δουλειάς με την οικογένεια; «Καθόλου εύκολος. Ποια εργαζόμενη μπορεί να αντεπεξέλθει ιδανικά; Και ιδιαίτερα στη δική μας δουλειά, που δεν έχει ωράριο. Πιστεύω, όμως, ότι είμαι καλό παράδειγμα για τα παιδιά μου, γιατί ξέρουν ότι ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ πολύ. Το ίδιο θα ήθελα να πράξουν κι εκείνα στη ζωή τους. Γιατί, αν ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς, βρίσκεις το δρόμο σου, ακόμα κι αν δεν είναι στρωμένος με ρόδα» δηλώνει και ομολογεί ότι το μεγαλύτερο άγχος της για αυτά είναι η ανεργία. «Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι δεν θα τη ζήσουν. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Μόνο αν μειωθεί θεαματικά το ποσοστό της ανεργίας, θα μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια ότι δεν υπάρχει κρίση».
Πόσο εύκολος είναι ο συνδυασμός της δουλειάς με την οικογένεια; «Καθόλου εύκολος. Ποια εργαζόμενη μπορεί να αντεπεξέλθει ιδανικά; Και ιδιαίτερα στη δική μας δουλειά, που δεν έχει ωράριο. Πιστεύω, όμως, ότι είμαι καλό παράδειγμα για τα παιδιά μου, γιατί ξέρουν ότι ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ πολύ. Το ίδιο θα ήθελα να πράξουν κι εκείνα στη ζωή τους. Γιατί, αν ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς, βρίσκεις το δρόμο σου, ακόμα κι αν δεν είναι στρωμένος με ρόδα» δηλώνει και ομολογεί ότι το μεγαλύτερο άγχος της για αυτά είναι η ανεργία. «Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι δεν θα τη ζήσουν. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Μόνο αν μειωθεί θεαματικά το ποσοστό της ανεργίας, θα μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια ότι δεν υπάρχει κρίση».
Η αυριανή μέρα είναι μία από εκείνες που θα τη βρει σε αποστολή για ένα επόμενο επεισόδιο των 360 Μοιρών. Το πρώτο της φετινής σεζόν την είχε ταξιδέψει στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, όπου η ζεστή υποδοχή των κατοίκων την έκανε σχεδόν να κλάψει. «Με δυσκολία κάναμε το γύρισμα. Τα λόγια αυτών των ανθρώπων, η αγάπη τους για την Ελλάδα, η βεβαιότητά τους ότι θα καταφέρει η χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της ήταν πολύ συγκινητικά». Τέτοιου είδους θέματα θα φιλοξενούνται συχνά από την εκπομπή της. Θέματα που δίνουν κουράγιο, αλλά και δύναμη. «Αν παραδειγματιστούμε από άλλες ιστορικές στιγμές, θεωρώ ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε το “μυστικό” που άλλοτε έδωσε την ώθηση στην Ελλάδα να ορθοποδήσει».
Τα νούμερα τηλεθέασης παίζουν ρόλο στην επιλογή της θεματολογίας της εκπομπής; «Πολύ μεγάλο» ομολογεί. «Αν ο κόσμος δεν σε παρακολουθεί, τότε, τι; Η ευτυχία μου είναι όταν τα θέματα που αρέσουν σε μένα αρέσουν και στους τηλεθεατές» δηλώνει, τονίζοντας ότι μετά την προβολή κάποιου επεισοδίου έχει αγωνία. «Είναι πολύ αγχωτικό ότι με το δικό μας επάγγελμα περνάμε συνεχώς από οντισιόν. Αλλά αυτό το άγχος μπορεί να είναι και πολύ δημιουργικό».
Και το τηλεοπτικό προϊόν που έχει «απέναντι» κάθε φορά; Οι άλλες εκπομπές έρευνας; Τις θεωρεί αντιπάλους; «Η τηλεόραση είναι ένα καταπληκτικό μέσο και θα ήθελα να τη δω να πηγαίνει βήματα μπροστά. Όταν κάποιος κάνει κάτι καλό, θέλω να τον πάρω τηλέφωνο και να τον συγχαρώ κι όταν σταματάει μια ενημερωτική εκπομπή, στενοχωριέμαι. Το ίδιο μου συνέβη και με την ΕΡΤ, που είχε τόσο πολύ καλές ενημερωτικές εκπομπές. Μάλλον δεν είμαι ανταγωνιστικός τύπος…».
Θα άλλαζε το άγχος της εκπομπής με το άγχος της παρουσίασης ενός δελτίου; «Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Μου αρέσει τόσο πολύ το ρεπορτάζ! Τώρα θέλω να κάνω ωραίες εκπομπές. Κι αυτή την ώρα που μιλάμε… να κοίτα αυτή την παρέα των νέων ανθρώπων απέναντι. Τι ιστορίες θα μπορούσαν να μας πουν; Για ποιον, άραγε, νέο κύκλο της ζωής τους θα έκαναν στροφή… 360 μοιρών;».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου