Γνώριζε πως με την απόφασή της να κάνει τηλεοπτικές συνεντεύξεις θα την περίμεναν στη γωνία πολλοί τηλεστάρ-«πελάτες» της στήλης της. Τι σκεφτόταν όταν απαντούσε το μεγάλο «ναι», μπαίνοντας η ίδια στο μικροσκόπιο των τηλεθεατών; Έπειτα από 53 λεπτά μαζί της, ξέρουμε.
Όταν έφτασα στο café όπου θα κάναμε τη συνέντευξη, εκείνη ήταν ήδη εκεί, είχε μιλήσει με την παραγωγή, είχε ρυθμίσει όλες τις λεπτομέρειες της φωτογράφισης. Καθίσαμε απέναντι, για να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη. Αμακιγιάριστη, φορώντας απλό τζιν και μαύρη μπλούζα, σχεδόν δωρική, εάν δεν υπήρχαν εκείνες οι γκριμάτσες που «φωτογράφιζαν» τα συναισθήματά της. Ανέκφραστη και αυστηρή, με τη φωνή να μην έχει αυξομειώσεις σε ό,τι είχε να κάνει με τηλεκριτικές, επαγγελματικές αποφάσεις, «πολέμους από μελάνη». Κάθε φορά που η κουβέντα πήγαινε στο γιο της, στις συνήθειές της, στην καθημερινότητα, η εικόνα που είχα για εκείνη εναλλασσόταν. Αυστηρή τηλεκριτικός, εύθραυστη, αλλά και δυναμική μητέρα, κορίτσι της παρέας, κολλητή φίλη, έμπιστη σύμβουλος. Τη ρώτησα εάν μπορούσα να καπνίσω, μου απάντησε θετικά και κάπως έτσι ξεκινήσαμε την κουβέντα.
Μπήκες στη διαδικασία να εξηγήσεις στον 7χρονο γιο σου πως πλέον θα σε βλέπει στην τηλεόραση;
Ναι. Του εξήγησα ότι η μαμά θα κάνει συνεντεύξεις στο Joy. Ήξερε την εκπομπή, γιατί τη βλέπαμε μαζί και μας άρεσε πολύ. Η αγωνία του ήταν μήπως και δουλεύω περισσότερο. Την πρώτη φορά που με είδε, θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει: «Τα μαλλιά σου φαίνονται πολύ ξανθά στην τηλεόραση». Επίσης, μου είπε πως δεν του αρέσει να με βάφουν πολύ, γιατί ούτε στην προσωπική μου ζωή βάφομαι. Μάλιστα, διαπίστωσα πως του αρέσει η συνέντευξη όταν συμπαθεί και τον καλεσμένο.
Πώς σου έγινε η πρόταση για τη συγκεκριμένη εκπομπή;
Ήταν Σάββατο πρωί, τέλη Ιουλίου, λίγο πριν φύγω διακοπές. Χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, με τον οποίο είχαμε μιλήσει κάποιες φορές, τυπικά, στο πλαίσιο της δουλειάς. Μου ζήτησε ραντεβού για να συζητήσουμε. Μου είπε: «Έχουμε χωρίσει με κάποια παιδιά από την ομάδα και θα ήθελα να αναλάβεις το κομμάτι των συνεντεύξεων». Αιφνιδιάστηκα. Ζήτησα χρόνο για να το σκεφτώ. Τελικά, του απάντησα θετικά στα τέλη Αυγούστου, μια-δυο ημέρες πριν ανακοινωθεί, γιατί ένιωθα την ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό και γιατί ένιωσα ασφάλεια. Ο Δημήτρης μού μίλησε ζεστά και ειλικρινά. Απλά, όφειλα να ζυγίσω και το γεγονός πως θα έπρεπε να ζήσω χωρίς τη στήλη μου, την οποία λατρεύω. Και ήξερα τι με περιμένει.
Τι ήξερες πως θα αντιμετωπίσεις;
Ήξερα ότι κάποια άτομα με περίμεναν στη γωνία. Ότι ένας άνθρωπος που κρίνει θα κριθεί πολύ. Αλλά ήξερα πως υπάρχουν και άνθρωποι που θα με στηρίξουν, θα με συμβουλεύσουν και θα με πάνε κι ένα βήμα παρακάτω.
Δικαιώθηκες σε αυτά που περίμενες;
Η υποδοχή ήταν πολύ καλή. Ένιωσα κατανόηση και στήριξη. Ήταν πολύ πιο ήπιο από αυτό που φανταζόμουν. Δεν ξέρω, βέβαια, και τα πάντα από όσα γράφονται.
Δεν γκουγκλάρεις το όνομά σου;
Όχι. Σέβομαι όλες τις απόψεις, ακόμη και τις πιο εξεζητημένες. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Θα διαβάσω βέβαια την Γκολεμά, τον Περρή, τον Μελά, τη Μεσσαροπούλου και πολλούς άλλους, αλλά όχι και το καθετί που έχει το «Αφροδίτη Γραμμέλη».
Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σε στενοχώρησε;
Το γεγονός πως, κατά καιρούς, μου χρεώνουν όλη την εκπομπή. Είμαι κομμάτι μιας ομάδας και είναι λάθος να συμβαίνει, επειδή με ξέρει η πιάτσα ως όνομα. Ανέλαβα το κομμάτι των συνεντεύξεων, αλλά δεν έχω καμία ανάμειξη με την παραγωγή και την αρχισυνταξία. Με στενοχώρησε που κάπου είχε γραφτεί «η εκπομπή τηςΑφροδίτης Γραμμέλη». Για όνομα του Θεού! Είναι άλλο να πεις «η εκπομπή του Μάρκου Σεφερλή» ή «τηςΣταματίνας Τσιμτσιλή». Δεν είμαι παρουσιάστρια, αλλά δημοσιογράφος που κάνει δύο δεκάλεπτες συνεντεύξεις σε μια εκπομπή με άλλα είκοσι θέματα.
Και αν χτυπούσε το τηλέφωνό σου και σου έλεγαν «σε είδαμε σε αυτό που κάνεις και θέλουμε να κάνεις το επόμενο βήμα», που είναι η παρουσίαση εκπομπής;
Κάποτε είχα πει πως δεν θα κάνω τηλεόραση. Όταν το είχα πει, οι προτάσεις που μου είχαν γίνει τότε για να κάνω τηλεόραση δεν με αφορούσαν. Έτσι θα σου πω «ποτέ μη λες ποτέ». Αυτή τη στιγμή που με ρωτάς, δεν υπάρχει κάτι που να μου έχει προταθεί και να πω «ναι, θα το κάνω». Αυτό που κάνω στο Joy είναι αμιγώς δημοσιογραφικό και μου αρέσει πολύ. Κάνω συνεντεύξεις και είμαι δημοσιογράφος.
Αν σου γίνει πρόταση για ένα talk show;
Δεν το έχω σκεφτεί. Δεν αποκλείω και δεν είμαι απόλυτη σε τίποτα πια. Μου το έμαθε η ζωή και μου το έμαθε με τα λόγια μου.
Βλέπεις αλλιώς, πλέον, την τηλεόραση;
Καθετί που το ζεις αρχίζεις να το γνωρίζεις καλύτερα. Θα ήταν εγωιστικό να πω «έλα, μωρέ, όπως τα ήξερα είναι». Καταρχάς, ζεις τις αγωνίες των ανθρώπων μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Βλέπεις πόσο δύσκολο είναι ακόμη και να κάνεις πέντε λεπτά στον αέρα. Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι την αγωνία εκείνων που κρατάνε πολύωρες και δύσκολες εκπομπές. Και πόσοι παράγοντες μπορεί να επηρεάσουν έναν άνθρωπο, χωρίς εκείνος να ευθύνεται.
Σε αναγνωρίζουν στο δρόμο;
Εντάξει, είναι τόσο σύντομο αυτό που κάνω, που πρέπει να βλέπει κάποιος συστηματικά την εκπομπή για να με αναγνωρίσει. Βέβαια, μου μιλούσαν και πριν, λόγω της εφημερίδας. Ειδικά εκεί που μένω, επειδή ψωνίζω στην τοπική αγορά, πάντα αφιερώνω ώρα και μιλάω με τον κόσμο. Μου λένε τις απόψεις τους για τα πρόσωπα της τηλεόρασης, για τα κείμενά μου, για την εικόνα μου.
Συγκινείσαι εύκολα;
Ναι. Συγκινούμαι. Μπορεί να δω δεκαοκτώ φορές το Pretty Woman και να κλαίω. Δεν με νοιάζει, κλαίω. Και ας είναι κι άλλος μπροστά. Μπορεί να κλάψω γιατί κοιτάζω το παιδί μου και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ το αγαπάω. Και στο θέατρο κλαίω, και στο σινεμά, και με την τηλεόραση. Στο Νησί είχα βαλαντώσει. Και στην παρέλαση βουρκώνω, που βλέπω την πιτσιρικαρία! Και κλαίω από τα γέλια. Γελάω πολύ και εύκολα. Με όλους γελάω και δεν λέω «έλα, μωρέ, εγώ δεν γελάω με αυτό». Ξεκαρδίζομαι!
Είδες την εκπομπή σε DVD πριν προβληθεί η πρεμιέρα στην τηλεόραση;
Όχι, και ήταν λάθος μου.
Ποια ήταν τα συναισθήματα λίγο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα;
Είχα τρομερή αγωνία, ενώ πριν ήμουν αρκετά χαλαρή, γιατί τα γυρίσματα είχαν γίνει πολύ νωρίτερα. Το μεσημέρι εκείνο του Σαββάτου με έπιασε μεγάλο άγχος, ανάλογο με εκείνο που είχα και πριν από το πρώτο γύρισμα. Όταν είδα την εκπομπή, επιβεβαιώθηκε το άγχος μου.
Γιατί, πώς σε είδες;
Είδα μια γυναίκα καθισμένη στη γωνία του καναπέ, λες και μου είπε η Ντορέττα (σ.σ. Παπαδημητρίου) «αν κουνηθείς, θα φύγω». Ήμουν αρκετά μαγκωμένη και αγέλαστη. Είχα άγχος και αμηχανία. Φαινόταν αυτό. Το μόνο που με έσωσε είναι ότι δεν έκανα καμία γκάφα. Δεν έκανα κάποιο γλωσσικό λάθος, δεν ρώτησα κάτι προσβλητικό. Η Ντορέττα με στήριξε. Ήταν όντως το πρώτο μου γύρισμα. Κάποιος είπε –έτσι μου είπαν τουλάχιστον– πως ήμουν σαν αγγούρι. Και λέω «πόσο δίκιο έχει… Το μόνο καλό είναι πως το αγγούρι έχει και λίγη δροσιά». Ήταν όλα λάθος, νομίζω, την πρώτη φορά. Έβλεπα τον εαυτό μου και δεν μου άρεσα.
Σου είπε κάποιος πως είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου;
Μου το έγραψε ο Βαγγέλης Περρής, του οποίου τη γνώμη υπολογίζω πάρα πολύ. Όμως, δεν νομίζω πως είμαι αυστηρή. Νομίζω ότι με τον ίδιο τρόπο που θα έβλεπα μια άλλη γυναίκα να κάθεται στη θέση μου είδα κι εμένα. Ξέχασα πως ήμουν εγώ. Έτσι θα έβλεπα και την άλλη. Δεν ξέρω αν θα το έγραφα, γιατί δεν γράφω ποτέ για τις πρεμιέρες. Είναι μια αρχή που κρατάω χρόνια. Ευτυχώς, όταν με είδα το δεύτερο Σαββατοκύριακο, επιτέλους συνειδητοποίησα ότι κάθομαι σε καναπέ και όχι σε αναμμένα κάρβουνα.
Θα έλεγες στο κορίτσι που έβλεπες στον καναπέ πως πρέπει να απελευθερωθεί;
Το είπα. Μου το είπαν και οι συνεργάτες μου. Αυτό συνέβη στην τρίτη εκπομπή. Επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου, δεν ήθελα να γίνω σούργελο στην τηλεόραση. Ήθελα να δείξω σεβασμό, δεν ήθελα καθόλου κιτρινίλα. Είχα να διαχειριστώ δύσκολες ισορροπίες. Όπως στην περίπτωση της Τζένης Μπαλατσινού, όπου έπρεπε να είμαι προσεκτική. Ήθελα να καταλάβουν πως εκεί είμαι ως δημοσιογράφος και όχι ως wannabe παρουσιάστρια, «θα-κάνω-τα-πάντα-για -να-κάνω-αίσθηση». Δεν ήθελα να νομίζει ο κόσμος ότι θα χρησιμοποιήσω αυτό τον καναπέ για να κάνω τίτλους στα sites και να βγάλω θέματα. Και μετά να λένε οι καλεσμένοι μου «τι έπαθα, πού πήγα;».
Μελέτησες τον ανταγωνισμό;
Εννοείς το Join Us; Καταρχάς, κάποια παιδιά που βρίσκονται στο Join Us είναι τα παιδιά που έβλεπα στο Joy. Δεν είναι ανταγωνιστές, δεν λειτούργησα ποτέ έτσι με συναδέλφους. Εκτιμώ πολύ τη δουλειά τους. Το είχα γράψει ότι είναι εξαιρετικοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι μου είχαν φερθεί πολύ καλά. Στη δουλειά μου δεν λειτουργώ μέσα από αυτό που κάνουν οι άλλοι.
Ο καναπές είναι και αυτός εκτός ανταγωνισμού;
Δεν ξέρω ακριβώς τι έχει γραφτεί για τον καναπέ, αλλά όταν πήγα στην εκπομπή, μου είπαν πως το concept είναι: Καθόμαστε στον καναπέ με την καλεσμένη, την οποία υποδεχόμαστε σαν να είναι στο σπίτι μας, και κάνουμε μια φιλική κουβέντα. Δεν μπορούσα, λοιπόν, να πάω και να πω «όχι στον καναπέ, στο πάτωμα!».
Διάβασα μια κριτική και για σένα, όπου, ανάμεσα στα άλλα, ανέφερε πως «η τηλεόραση είναι το κρυφό όνειρο κάθε τηλεκριτικού, όπως το θέατρο κάθε κριτικού θεάτρου». Ισχύει;
Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Εγώ δεν ασπάζομαι τέτοιες απόψεις. Δεν έχω δει και κανέναν κριτικό θεάτρου να είναι ο Laurence Olivier. Ούτε είδα και όλους τους κριτικούς της τηλεόρασης να κάνουν εκπομπές. Για να το λύσουμε μια και καλή αυτό, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που μου το λένε. Αυτό που κάνω ως κριτική τι σχέση έχει με αυτό που κάνω στην τηλεόραση; Καμία απολύτως! Δεν πήγα σε κριτική επιτροπή για να κάνω κριτική. Με φώναξαν για να κάνω συνεντεύξεις. Συνέντευξη έκανα και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα. Δεν πήγε ποτέ ο Κώστας Γεωργουσόπουλος να παίξει τον Οιδίποδα. Δεν ήταν αυτό το όνειρό μου. Τα όνειρά μου είναι άλλα. Και ποτέ μέσα από ένα όνειρό μου δεν κυνήγησα κάποιο άλλο. Η στήλη μου ήταν ένα όνειρο. Το έζησα και θα το ξαναζήσω. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη στήλη μου για να γίνω κάτι άλλο. Άλλωστε, δεν ζήτησα εγώ δουλειά από την τηλεόραση.
Τα άλλα όνειρά σου ποια είναι;
Πάρα πολλά. Ονειρεύομαι να κάνω ταξίδια. Τα όνειρά μου προφανώς αφορούν στο παιδί μου. Θέλω να τον δω να γίνεται αυτό που θέλει. Να έχει την υγεία του. Είναι το μόνο που με φοβίζει σε αυτήν τη ζωή. Και θέλω πάντα στη ζωή μου να νιώθω δυνατή, προκειμένου να μπορώ να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και όλα όσα έρχονται. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να ξυπνάω το πρωί και να λέω «δεν φοβάμαι».
Τώρα νιώθεις δυνατή;
Πολύ. Προσπαθώ τις στιγμές που φοβάμαι να το αντιμετωπίζω και να νικάω. Λόγω του παιδιού, έχω γίνει ακόμη πιο δυνατή. Χαίρομαι τα πάντα σε αυτήν τη φάση της ζωής μου. Την αγάπη, τη μητρότητα, τη συνεργασία, τη φιλία, την αναγνώριση, τη θηλυκότητα.
Τον έρωτα;
Τον έρωτα, αν τον ζω ή όχι, είναι κάτι που δεν θέλω να το εξομολογηθώ.
Τι γίνεται όταν πληγώνεις έναν άνθρωπο και σου εκφράζει τη λύπη του;
Προσπαθώ να καταλάβω τι έχω κάνει. Και προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Τώρα, το να του πω πως δεν θα το ξανακάνω εξαρτάται από την περίπτωση. Δεν μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν άσχημα.
Καταρρίπτεις μια εικόνα τώρα, που σε θέλει με χειρουργική μάσκα και γάντια, κρατώντας ένα νυστέρι…
Ε, καλά, δεν πετσόκοψα και κανέναν. Οι αντιδράσεις, πάντως, απέναντι στην κριτική δεν ήταν αντιδράσεις ανθρώπων θλιμμένων και πληγωμένων. Ήταν ανθρώπων που με έβρισαν χυδαία δημοσίως, που μου επιτέθηκαν ή που πολύ λογικά και όμορφα διαφώνησαν μαζί μου και είπαν «ρε Γραμμέλη, δεν μας ενδιαφέρει τι λες, διαφωνώ μαζί σου». Τα έχω δεχτεί όλα. Δεν έχω απαντήσει. Ούτε τώρα, στην κριτική που μου ασκείται, απαντώ. Ούτε στέλνω γραπτά μηνύματα, σαν και αυτά που έχω δεχτεί στο κινητό μου και τα έχω φυλάξει. Δεν θα πω ποιοι είναι και τι μου είπαν, παρόλο που κάποιοι ήταν αρκετά άδικοι. Εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πράτανο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου